Dvadeset godina nakon onog jučerašnjeg filma, u zemlji koja se počela raspadati, premijerno je prikazan film koji je tada, a nažalost, i sada, kao da je stigao iz neke druge i bolje dimenzije…ako ne baš druge u smislu Roda Sterlinga, onda svakako u filmskom smislu.
Kada sam, nakon nekoliko decenija, pre koji mesec, zajedno sa klincima, pogledao opet ovo debitantsko ostvarenje Srđana Dragojevića, bio sam fasciniran sa puno stvari (o kojima ću, nadam se, pisati u nekom dužem tekstu, kao što i svi filmovi iz ove rubrike to zaslužuju).
Hajde što sam pamtio gomilu replika (a inače nisam od onih koji to obično umeju) već sam (ponovo) otkrio tu, rekao bih savršenu a za nekog ko tek startuje kao režiser usudio bih se reći i neverovatnu kompleksnost, gotovo svake pojedinačne scene “Mi nismo anđeli”. Te, naizgled sitnice, omogućavaju da se ovaj film gleda beskrajno mnogo puta i da svaki put otkrijete nešto novo u njemu.
I mada možda imam neke primedbe na povremeni problem sa tempom i to što sama završnica nije toliko “savršena” kao veći deo onog što mu prethodi (jer se Dragojević ipak morao držati osnovog pravila romantičnih komedija a to je “srećan kraj”), to ponovo gledanje mi je samo dodatno učvrstilo mišljenje koje sam stekao još tamo negde u junu ’92 (kada sam još uvek verovao da srećni krajevi ne postoje samo na filmovima i da nas čeka “srećan” i u haosu koji nas je okruživao) da mi je “Mi nismo anđeli” jedan od najomiljenijih filmova koji su nastali na ovim našim, prokleto sretnim, prostorima…
